'Soms voel ik me een nutteloze pakezel'

Esther* is een werker van OM in het Himalayagebergte. Ze bezoekt de afgelegen dorpjes om daar het goede nieuws van Jezus te brengen. Elke outreach weer wordt ze teruggebracht naar Gods plan om de wereld te redden. Ze vertelt over één van die dagen op trektocht. 

“De mensen in de bergdorpjes hebben weinig: geen douche, soms niet eens water. Een bed is niet meer dan een paar houten planken. Maar wat hen vooral ontbreekt, is hoop. Het had dagen geregend en door omgevallen bomen was de weg moeilijk begaanbaar. Daarbij liggen de dorpjes uren lopen van elkaar vandaan en moeten we berg op en berg af om alle huizen te bereiken. Ik spreek de taal maar beperkt en soms voel ik me een nutteloze pakezel. Dan vraag ik mij af: heeft het wel zin om naar ieder huis te gaan? 

Eenmaal aangekomen bij het volgende dorp, zien we van ver een familie op de uitkijk staan. Hartverwarmend. Met een grote glimlach worden we ontvangen en krijgen we kopje thee en een bord rijst aangeboden. De gastvrijheid van deze mensen is ongekend. Ook al hebben zij zelf vrijwel niets, zij geven ons alles wat ze hebben. Het is misschien wel de eerste keer dat een westerling hun dorpje bezoekt. Als we hen vervolgens de vraag stellen of ze Jezus kennen, vragen ze: ‘Wat is dat?’. Nog nooit hebben de mensen in dit dorpje van Jezus gehoord, ze weten niet eens dat Hij een persoon was. Hoe kon ik mij de vraag stellen of het wel nuttig is om iedereen in dit gebied van een traktaat te voorzien. Juist in deze afgelegen plekken moet het Evangelie gebracht worden, ook zij hebben nu in elk geval de kans om voor Jezus te kiezen!” 

DIT IS EEN ARTIKEL UIT HET GO MAGAZINE VAN OPERATIE MOBILISATIE.
VRAAG HET MAGAZINE AAN EN LEES ALLE VERHALEN.