Jezus proclameren in de bergen

De volgende dertig uren reed de bus over de ruige wegen met haarspeldbochten naar het uiteinde van het land. We passeerden talloze dorpen en zagen dat dit inderdaad een natie is met ‘meer goden dan mensen’, zoals in het antieke Athene. Elk huis en winkel heeft zijn eigen heiligdom. Elk dorp had een tempel vol met offers en aanbidders. Op elke rivier, brug, splitsing in de weg en belangrijke boom staat een afgodsbeeld versierd met aanbiddingsobjecten. Voor de hindoes in de Himalaya zijn er overal en in alles goden.

"Mensen overstelpten ons met vragen"
We stopten tussendoor voor een kopje thee of maaltijden van rijst met gekruide groenten en een pittige linzensaus. De mensen waren zo opgewonden om buitenlandse bezoekers in hun stad te ontvangen dat ze ons onbeschaamd overstelpten met vragen. Hun vriendelijkheid en gastvrijheid waren ongeëvenaard, terwijl ze verklaarden ‘gasten zijn god’. Dit gaf ons de mogelijkheid om te vertellen dat we christenen zijn en vroegen wat zij geloofden. De meesten hadden geen idee hoe ze dat moesten uitleggen. Het was gewoon iets dat ze verweven in hun leven. Maar wij concludeerden dat iedereen veel goden aanbidt en ze een eindeloos aantal goden hebben die gerespecteerd worden en aanbeden als de gelegenheid zich voordoet. Geen van deze goden wordt buitengesloten.

Uiteindelijk kwamen we aan het eind van de weg. Tot op de dag van vandaag zijn de meeste dorpen alleen toegankelijk via voetpaden. Een week lang liepen we dieper en dieper de heuvels in, pratend met mensen en het Evangelie delend. In elk dorp werden we door mensen uitgenodigd in hun huizen voor thee, een maaltijd of voor een overnachting. Zelfs diep in de Himalaya ontmoetten we een klein aantal Jezus-volgers. Iedereen had ongelooflijke verhalen over vervolging en worstelingen die ze meemaakten vanwege hun geloof. De hindoeïstische gemeenschappen en families kunnen dan alle goden accepteren, maar wanneer één van hen alleen Jezus gaat volgen dan worden ze vervolgd. Desondanks straalden de gelovigen en schitterden hun ogen van blijdschap, hoop en vrede dat hun buren niet hadden. 

Diep in de bergen werd ik erg ziek en niet in staat om te eten en te slapen. Ik kreeg hoge koorts en hoestte zo hard dat mijn longen begonnen te bloeden. Ik ben nooit zo bang geweest in mijn leven. Een hindoe gezin nam mij op in hun huis en zorgde voor mij. Zij maakten thee en moedigden mij aan om wat te eten. Ze hebben mij nooit het gevoel gegeven dat ik een ongewenste last was. Buren bezochten mij met geschenken. Een man wandelde zelfs drie uur lang om mij een kip te geven. Een paar jongens renden twee dagen lang om fruit voor mij te halen. Na twee weken was ik voldoende hersteld om te vertrekken. Ik bedankte het gezin en zij zeiden: ‘het was ons een vreugde om je als onze gast te hebben en voor je te zorgen’. Zij deelden hun leven met mij. Ze hadden mij lief en zorgden voor mij in mijn nood. Veel hindoes in de Himalaya zijn geboren op een plek waar ze bijna geen kans hebben om over Jezus te horen en Hem te leren kennen. Maar ik zag God in hen. Wij zijn Zijn schepping, gemaakt naar Zijn beeld en geliefd door onze Hemelse Vader. Hij houdt zoveel van hen dat Hij zijn enige Zoon gegeven heeft en dat ieder die in Hem gelooft niet verloren gaat maar eeuwig leven heeft. Hoe kan ik dit leven dan niet met hen delen?